Je suis la plus belle des roses,
Chantait une rose à ses sœurs.
– Sache garder tes lèvres closes,
Conseillait-on avec douceur,

On ne te cherche point querelle,
Mais sois plus modeste, font-elles.
Et voilà qu’au matin nouveau,
La belle crie encore plus haut.

Denise, qui par là se trouve,
Entend l’orgueilleuse clameur,
« C’est vrai ! » dit-elle et le lui prouve
D’un joli coup de sécateur.
Norge (1898-1990)

Mi estas la plej bela el rozoj,
Kantis rozo al siaj fratinoj.
– Atentu, resti silenta estas preferinda,
Ili malsevere konsilis,

Ni ne serĉas disputon kun vi,
Tamen estu pli modesta, petas ili.
Sed la sekvan matenon, jen
La belulino ankoraŭ pli laŭte krias.

Denise, kiu tie ĉeestas,
Aŭdas la fieran kriegon.
« Vere! », diras ŝi, kaj tuj certigas siajn dirojn,
Kaj donas ŝin lertan tondilotranĉon.